กลอนพิมพารำพัน
ฟังเถิดฟังเรื่องราว จะได้กล่าวเป็นทำนอง
กาลนั้นนางพิมพา ทรงไสยาส์แล้วตื่นมา
ไม่เห็นพัสดา พ่อราหุลลูกแม่เอย
ราหุลเอ๋ยพ่อของเจ้า ไม่เห็นแล้วลูกแก้วตา
พิมพาอกกระสัน หัวใจนั้นเกิดหวั่นไหว
จากไปไม่รู้เหตุ ไม่สมเพชแก่ลูกเมีย
ราหุลนั้นแสนเหลือใจ ทั้งร้องไห้แลหนทาง
ปล่อยฉันให้เป็นฮ้าง อยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา
(ส้อย)
แม่ฮ้างนี้บ่ได้ไล่ผัวหนี ผัวหากมีหลายใจ จังได้เป็นน้อแม่ฮ้าง
ฮ้างกะส่าง บ่ฮ้างแต่พิมพา
ตั้งแต่ฮังนกเขาอยู่หัวนากะยังฮ้าง
บ่สงสารน้องหล่าพิมพากะบ่ว่า แต่ราหุลนั่นน่าซางมากล้าแม่นเฮ็ดลง
ปล่อยให้เป็นกำพร้าตั้งแต่อ่อนเยาว์วัย เอาอิหยังเฮ็ดใจซางได้ดำเอาฮ้าย ให้พิมพาเป็นหม่ายบ่หนำใจซั่นบ้อพี่
ราหุลลูกผู้นี้ กำพรอยพร้อมหม่อมพระนาง
พิมพาออกจากบ้านกะหวังเพิ่งสามี แม่นสิตายเป็นผีกะบ่ลืมลงได้
ผั่นมาเป็นแนวนี้ เจ็บอีหลีจนใจสั่น อกกระสันสั่นท่าว ใจนางน้อยกะเหมื่อยลง
อื้ออือๆๆ นา
อกเอ๋ยสิทธัตถะ จากพิมพามาหลายที
ครั้งเป็นนางมัทรี บวชเป็นชีอยู่ในธรรม
ทานลูกและทานเมีย ให้แก่พราหมณ์น่าสงสาร
โอน้อสิทธัตถะ จากพิมพาไปไม่ห่วงใย
ปล่อยฉันไว้กับราหุล บำเพ็ญบุญไม่อาลัย
ขอวอนพวกผู้ชาย อย่าได้เป็นดั่งเช่นนี้
สงสารหัวอกสตรี ผู้ภักดีและซื่อสัตย์
ดูแลเอาใจใส่ ปันน้ำใจให้เมียบ้าง
ผิดพลาดในบางครั้ง อภัยนางเถิดคนดี (ซ้ำ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น